Το 16ο Δημοτικό σχολείο Περιστερίου είχε την τιμή να υποδεχτεί τον σπουδαίο Παραολυμπιανίκη του Μπότσια, Γρηγόρη Πολυχρονίδη μαζί με την πολύτιμη συνοδό του σε αγώνες -προπονήσεις και σύντροφο ζωής πλέον, Κατερίνα Πολυχρονίδη Πατρώνη.
Η εκδήλωση εντάχθηκε στις εκδηλώσεις του σχολείου για τη Παγκόσμια ημέρα ατόμων με κινητική αναπηρία (3 Δεκεμβρίου) και τη γνωριμία των μαθητών με το Παραολυμπιακό κίνημα.
Ήταν μια μοναδική, υποδειγματική δια ζώσης επικοινωνία με έναν άνθρωπο που απλά είχε πολλά να μας πει.
Ο Γρηγόρης, εκπληκτικός ως αθλητής αλλά ακόμα γοητευτικότερος ως ομιλητής, μίλησε στις καρδιές μαθητών και εκπαιδευτικών αφού το καταστάλαγμα των εμπειριών του ήταν μερικά δώρα ζωής για όλες και όλους. Με απλά, ζεστά και εύστοχα λόγια μας μετέφερε στο κλίμα των αγώνων, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να ζήσουμε μέσω των γλαφυρών περιγραφών του όλες τις μεγάλες αθλητικές και ανθρώπινες στιγμές.
Έτσι απλά, νιώσαμε την καρδιά του να σταματά λίγο πριν την έναρξη του αγώνα, κλάψαμε με το δάκρυ του στη μεγάλη ήττα, πανηγυρίσαμε όταν ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του πόντιουμ των θριαμβευτών, τραγουδήσαμε όλοι μαζί στο άκουσμα του Εθνικού ύμνου.
Όλα τα συναισθήματα σε αρμονική συνύπαρξη και αλληλουχία να υπενθυμίζουν ότι η απόσταση νίκης και ήττας είναι απελπιστικά μικρή.
Επίσης, με υπομονή, χιούμορ και ευστροφία έδωσε απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα, αλλά άφησε για το τέλος την απάντηση που θα ευωδιάζει τον αέρα του σχολείου μας πολύ καιρό ακόμα.
«Με τι θα άλλαζες Γρηγόρη κάποιο από τα μετάλλια?»
«Μόνο με αγάπη» ήταν η απάντηση-αποχαιρετισμός του ανθρώπινου συμβόλου.
Ιδιαίτερη στιγμή επίσης ζήσαμε όταν -εκ μέρους του σχολείου- ο μαθητής της Δ’ δημοτικού Χαράλαμπος Βαρελάς παρέδωσε στον Γρηγόρη Πολυχρονίδη την αναμνηστική πλακέτα ως ελάχιστη ανταπόδοση των ευχαριστιών μας.
Οι ιαχές “Πολυχρονίδης… Πολυχρονίδης” με τους μαθητές κρεμασμένους στα κάγκελα επί της οδού Χρυσάνθου ήταν το επιστέγασμα της απίθανης επικοινωνίας που απολαύσαμε.
Συνέβη σε όλους εμάς εντός σχολείου αλλά και σε εκείνους που βγήκαν στα μπαλκόνια τους αυτό το όμορφο φασαριόζικο για τη μικρή γειτονιά πρωινό.
Παρουσία του Γρηγόρη ο κόσμος μας έγινε λίγο καλύτερος.
Ευχαριστούμε μέντορα Γρηγόρη Πολυχρονίδη, ευχαριστούμε Κατερίνα.
Μακάρι και άλλα σχολεία να ζήσουν τα κατακλυσμιαία συναισθήματα που ζήσαμε και εμείς
