Ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος υποστηρίζει πως οι διαδικασίες για την εκλογή νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι ουσιαστικές, λιτές, ολιγοήμερες και αδάπανες, δίχως περιοδείες και παράτες.
Ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος υποστηρίζει πως οι διαδικασίες για την εκλογή νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι ουσιαστικές, λιτές, ολιγοήμερες και αδάπανες, δίχως περιοδείες και παράτες. Με άρθρο του στην εφημερίδα «Τα Νέα» υποστηρίζει πως ο νέος πρόεδρός θα πρέπει να εκλεγεί με κάλπες από τη βάση, από τους πολίτες. Διευκρινίζει μάλιστα πως οι διαδικασίες αυτές θα προχωρήσουν όταν το επιλέξει ο πρόεδρος του κινήματα, σίγουρα όμως θα πρέπει να είναι πριν από τη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών.
Ο κ.Λοβέρδος αναφερόμενος στο δύο χρόνια διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ επισημαίνει μεταξύ άλλων πως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αν και πάλεψε για δημοσιονομική ευταξία και έκανε κάποιες μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές, δεν κατάφερε να προχώρησε τα θέματα της ανάπτυξης με τον οριζόντιο τρόπο.
Ο υπουργός Υγείας τονίζει πως η οικονομική κρίση προκάλεσε ένα βίαιο ξύπνημα στο πανελλήνιο και το κλειδί για να ξεπεραστεί η ελληνική κρίσης αλλά και το σημείο υπέρβασής της είναι η κάλυψη του παραγωγικού μας κενού. Η Ελλάδα πρέπει να πάει γρήγορα σε μια παραγωγική, εξωστρεφή και ανταγωνιστική οικονομία.
Όλο το άρθρο του Ανδρέα Λοβέρδου
Σε ένα περιβάλλον ευρωπαϊκής αναταραχής και μεταβολών η Ελλάδα δίνει μάχη με τον εαυτό της αλλά και με τον χρόνο, με τεράστιο κοινωνικό κόστος, αλλά θα τα καταφέρει. Είναι εγγύηση γι’ αυτό η συνειδητοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών της, που, όπως αποδείχθηκε, είναι πιο μπροστά από πολιτικούς και κόμματα και τους παρωθούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, αλλά και ο πολιτισμός, οι αξίες και η ιστορική αντοχή του Ελληνισμού.
Το γεγονός ότι βρεθήκαμε πολιτικά και κοινωνικά απροετοίμαστοι σε μια δραματική συγκυρία όξυνσης των δικών μας διαρθρωτικών αδυναμιών και της παγκόσμιας κρίσης θα μας κάνει να πληρώσουμε μεγαλύτερο τίμημα στον βωμό μιας Νέας Ελληνικής Ανόρθωσης.
Ήρθε ωστόσο η στιγμή να μετατρέψουμε το κόστος της κρίσης σε μια ιστορικού χαρακτήρα αναβάθμιση της χώρας, που να στηρίζεται σε σταθερά θεμέλια εθνικής ωρίμανσης και αξιοπρέπειας, δημοκρατικής εμβάθυνσης και παραγωγικής ανάπτυξης. Να αφήσουμε, δηλαδή, οριστικά πίσω μας την πολιτική αφασία και την επίπλαστη ευμάρεια του παρασιτισμού.
Τα δύο τελευταία χρόνια, ως κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, μέσα σε καταιγιστικές συνθήκες πίεσης, με λιγοστά, όπως αποδείχθηκε, ιδεολογικά και πολιτικά εφόδια, με έλλειψη εμπειρίας και γνώσης για πρωτοφανέρωτες καταστάσεις, το παλέψαμε όσο μπορούσαμε. Έγιναν ωστόσο και σοβαρά λάθη, καθυστερήσεις και αδικίες.
Τελικά, πάντως, καταφέραμε η χώρα να κρατηθεί όρθια, να διατηρεί ακόμη το δικαίωμα στην ελπίδα της διάσωσης, της ανάκαμψης, της προοπτικής. Στην πορεία του χρόνου ο απολογισμός αυτής της προσπάθειας θα ζυγιστεί ψυχραιμότερα και γι’ αυτό δικαιότερα.
Σήμερα, μεσούσης της κρίσης, διαμορφώνεται σταθερά για τη χώρα ένα νέο στρατηγικό πλαίσιο, το οποίο μπορεί να την οδηγήσει στην Ανόρθωση. Απαιτείται ριζική αλλαγή υποδείγματος στην πολιτική, στην εργασία, στην παραγωγή, στη νοοτροπία. Θα μιλήσω πολύ συγκεκριμένα γι’ αυτό όταν ανοίξουν επίσημα οι διαδικασίες εξέλιξης στο ΠΑΣΟΚ. Περιορίζομαι εδώ να παραθέσω ορισμένες γενικές σκέψεις.
- Η στρατηγική ανάγκη σταθεροποίησης στο ευρωπαϊκό σύστημα μιας αξιόπιστης και αυτοδύναμης Ελλάδας. Πρόκειται για την κατά κυριολεξία εθνική μας στρατηγική. Το βίαιο ξύπνημα που προκάλεσε η κρίση είχε σαν αποτέλεσμα να καταστεί πλέον αισθητό στο πανελλήνιο ότι δεν αρκεί να είσαι κράτος-μέλος της ΕΕ για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Η Ευρώπη δεν είναι οργανισμός αγαθοεργίας, αλλά πεδίο μάχης και, συνεπώς, αν δεν είσαι μάχιμος, μένεις στην άκρη και υφίστασαι τις συνέπειες.
- Το πέρασμα από τον οικονομικό παρασιτισμό στη δημιουργική-παραγωγική ανασύνταξη της χώρας. Το κλειδί της ελληνικής κρίσης αλλά και το σημείο υπέρβασής της είναι η κάλυψη του παραγωγικού μας κενού. Πρέπει να πάμε γρήγορα σε μια παραγωγική, εξωστρεφή και ανταγωνιστική οικονομία. Τίποτε από αυτά, όμως, δεν γίνεται αν δεν ορίσουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και, κυρίως, πώς θα κάνουμε πράξεις τις πολιτικές μας στοχεύσεις. Αποδείχθηκε ότι σε αυτό το τρίτο ζήτημα κανένα κόμμα στην Ελλάδα δεν έχει επάρκεια. Από αυτό όμως εξαρτάται η τύχη της χώρας, επειδή η μεγάλη και βασική του προϋπόθεση είναι ο ριζοσπαστικός μετασχηματισμός του κράτους.
Πώς θα μιλά κανείς π.χ. για επενδύσεις, για προώθηση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων στήριξης, για προώθηση εξαγωγών, για προγράμματα ενίσχυσης της μικρής επιχειρηματικής δραστηριότητας στον αγροτικό τομέα, δηλαδή πώς μπορεί να μιλά κανείς για ανάπτυξη και για χτύπημα στην ανεργία, όταν το κράτος παραμένει ως έχει και δεν επιχειρούνται αμέσως οι καίριες και ριζοσπαστικές μεταβολές;
Ποιος θα τα κάνει όμως όλα αυτά; Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εδώ ακριβώς απέτυχε. Πάλεψε για δημοσιονομική ευταξία και έκανε κάποιες μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές, αλλά δεν προχώρησε τα θέματα της ανάπτυξης με τον οριζόντιο τρόπο που προανέφερα και έτσι η χώρα βούλιαξε στην ύφεση. Και το δυστύχημα είναι ότι και από την αντιπολίτευση, που πολιτεύτηκε τα δύο τελευταία χρόνια υπό καθεστώς πολύ μικρότερης έντασης σε σχέση με την κυβέρνηση, δεν υπάρχει καμία προετοιμασία.
Ο λόγος της είναι συμβατικός, ενώ οι εποχές είναι αντισυμβατικές. Αρα, κατά τη γνώμη μου, η λύση μπορεί να προκύψει μόνο από την Κεντροαριστερά, το κύριο βάρος της οποίας, σε επίπεδο προγράμματος, εξ ανάγκης για κάποια χρόνια θα κινηθεί στο πεδίο του Κέντρου. Και σε αυτή την Κεντροαριστερά το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι η δεσπόζουσα πολιτική δύναμη. Η υπευθυνότητα και ο ριζοσπαστικός αλλά ρεαλιστικός πολιτικός του λόγος θα είναι τα εφόδιά του, αφού αυτά χρειάζεται η χώρα και αυτά θα αναζητήσει στα λεγόμενά του ο πολίτης, που ψάχνει από κάπου να στηριχθεί.
Το βασικό ωστόσο όπλο του ΠΑΣΟΚ για να αναταχθεί ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά και να παρέμβει καταλυτικά στην κεντροαριστερή ανασύνθεση είναι οι δημοκρατικές διαδικασίες.
Οι διαδικασίες, δηλαδή, εκείνες που θα δώσουν την ευκαιρία στους πολίτες να πουν τη γνώμη τους για πρόσωπα και πολιτικές, με βάση τα όσα έζησαν τα τελευταία χρόνια. Πριν και μετά τις εκλογές του 2009. Γι’ αυτό η πρότασή μου είναι πεντακάθαρη: οι διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι ουσιαστικές, λιτές, ολιγοήμερες και αδάπανες, δίχως περιοδείες και παράτες, και ο πρόεδρός του να εκλεγεί με κάλπες από τη βάση, από τους πολίτες. Και όλη αυτή η διαδικασία να γίνει όταν ο πρόεδρός του επιλέξει, οπωσδήποτε όμως προ των βουλευτικών εκλογών.
